Zihin ve Gönül Eğitimi

Rubainin Değerli Dostları,
16. sayı ile yeniden merhaba.
Kavuşturana şükür.
Çağlar, bireylerin ve toplumların estetik duygularının boyutlarını, zevklerinin renk ve tonlarını değiştirebilir. Ancak özümüzde bizden bir duyarlık çizgisi varlığını ısrarla sürdürür; göz ardı edişlerimize aldırmadan, kompleksler üretmeden.
Gün gelir ruhumuzu besleyen doğduğumuz, dolduğumuz ve öldüğümüz toprağa ait seste bir inceliği yeniden keşfederiz. Kimi sanatkârları “gelenekçi”, “eski bir sesin uzantısı” gibi tanımlamalarla küçümseyenlerde dahi bu gizli duyuş vardır. Kaldı ki sanatta bir bileşimin peşinde koşanlar için gelenek zaten soylu ve velut bir kaynaktır. Bu, bugünü geleneğin ortamına taşımak değil, geleneği bugünle buluşturma çabasıdır.
Çağdaş bir bakış açısının süzgecinden geçen gelenek, yeni yorumlara, yeni terkiplere malzeme sunmaktan onur duyar. Yeter ki kültür ve sanatımızın, yaşadığımız döneme intikal ettirdiği geleneksel unsur ve mahsuller ön yargısız, dürüst bir yaklaşımla ilgi merkezi hâline getirilsinler. Bunun çağdaş sanatkâr için hiç de külfet olmayacağı, aksine bir disiplini tanımak ve bir zihin ve gönül eğitiminden geçmek anlamına geleceği de açıktır. Hele köklü bir medeniyet tarihi geleneğine sahip bizim gibi toplumların bu birikimi göz ardı etmesi nankörlüğe yakın bir tavırdır.
Yahya Kemal’in “Derler ki insanda derin bir yaradır köksüzlük/Budur âlemde büyük ve hazin öksüzlük” mısraları bu anlamda bize bir ufuk çizmektedir.
Bugün son sözü 20 yüzyılın önemli düşünür, yazar ve şairlerinden Ömer Ferid Kam (1864-1944) söylesin:
Îcâb-ı kaza hükmünü eyler icra,
Tağyîrine yok kimsede kudret asla.
Meçhul ise şayet bu hakikat sence
Malum ola ki, kimseye kalmaz dünya.
(Allah’ın takdiri yerini bulur, kimse onu değiştiremez. Eğer bu hakikati bilmiyorsan dünyanın kimseye kalmayacağı malumun olsun.)
Yeni sayıda buluşmak ümidiyle.
Bismillah.